خدایا٬مددی!

روزان و شبان٬ به بطالت و درد و سیگار است...خسته ام. پر بغض ام. تنهایم و ان شور عمیق٬ خفته...این یأس تیره٬مرا از نمی دانم کجای لبخند و بوسه٬می رباید...در وهم٬زنده ام و سرد سرد می گریم.
ای کاش این زمستان چندین ساله٬خاموش شود!

کات!
پ.ن:نشان خاموشی٬ می روید؛ تا به عرش.

به یاد «داریوش رفیعی»...و سالروز هجرتش

گلنار
گلنار
کجایی که از غمت ناله می کند٬عاشق وفادار؟
گلنار
گلنار
کجایی که بی تو شد دل اسیر غم٬دیده ام گوهر بار
گلنار
گلنار
دمی اولین شب اشنایی و عشق ما به یاد ار
گلنار
گلنار
در ان شب تو بودی و عیش و عشرت و ارزوی بسیار
..................................
چه دیدی از من
حبیبم گلنار
که دادی اخر
فریبم گلنار
نیابی ای گل
نصیب از گردون
که شد ناکامی
نصبیم گلنار
................................
بود
مرا
در دل شب تار
ارزوی دیدار
تا به کی پریشان
تا به کی گرفتار
یا مده مرا
وعده ی وفا
راز خود نگه دار
یا به روی من
خنده ها بزن
قلب من بدست ار
....
.......................................................
لب خود بگشا
لب خود بگشا
به سخن گلنار
دل زارم را
مشکن گلنار
نشدی عاشق
نشدی عاشق
ز کجا دانی
چه کشد هر شب
                                  دل من     گلنار
.............................................................................
روانش ارام!
پدر که از او می خواند٬ مرا می برد. تا ان دورها....

کات!