...ساعت۶ بعد از ظهر از اتاق عمل بیرون می ایم.
گیج ام؛ و نمی دانم تا دمی بعد چه دردی جسم را ویران می کند!...
شب بسیار سختی را می گذرانم و انها نمی دانند که ارام بخش ضعیف این «فیل» را ارام نمی کند...به خود می پیچم.اما روی فریادزدن ندارم...
................................................
ازتماس و همراهی دوستان نازنین سپاس دارم و در این گوشهء تنهایی یادشان را زنده می کنم:
« یاسی» عزیز با تماسهای پی در پی اش. « کیوان » که در تمام مراحل درمان همراهم بود و رانندهء اختصاصی!(هر چند در روزی که مرخص شدم انقدر تند رفت که این دست اندازها...) « پویان» گل (یا خل؟) که میدانست من عاشق ابجوی بدون الکل هستم.
« مریم طلا» را بعد از سالها در بیمارستان دیدم
....................................................
نازنین بانو! خود افتابی!
کات!
پ.ن:میخواهم دربارهء حرفهء پزشکی بنویسم...و شاید دربارهء انها که روزانه ـ حداقل ـ سه نفر توسط انها تحت عمل جراحی قرار می گیرند.( بیمارستان - مطب - خستگی) اینان اشباع شدهء مادی اند . نمیدانم در ذهنشان چه تعریفی از « خدمت » دارند.( گنگ ام؛ حق مطلب ادا نشد...)